تو دل یه مزرعه یه کلاغ رو سیاه
هوایی شده بره پابوس امام رضا

اما هی فکر میکنه اونجا جای کفتراست
آخه من کجا برم یه کلاغ که رو سیاست

من که توی سیاهیا از همه رو سیاه ترم
میون اون کبوترا با چه رویی بپرم

تو همین فکرا بودش کلاغ عاشق ما
یه دلش میگفت برو یه دلش میگفت بمون

که یه هو صدایی گفت تو نترس و راهی شو
به سیاهی فکر نکن تو یه زائری برو

من که توی سیاهیا از همه رو سیاه ترم
میون اون کبوترا با چه رویی بپرم

دل من گم شد ، اگر پیدا شد

بسپارید امانات رضا

و اگر از تپش افتاد دلم ،

ببریدش به ملاقات رضا

از رضا خواسته ام تا شاید ،

بگذارد که غلامش بشوم

همه گفتند محال است اما ،

دلخوشم من به محالات رضا